Neerlandais

Dit is mijn kleine meid. Louise. Ze is 4 maanden oud, heeft twee benen, twee armen én een extra chormosoom. Alsjeblieft, als je Louise ziet, stel haar moeder dan niet de volgende vragen:

"Hoezo wist je hier niks van tijdens de zwangerschap?". Want: als de ouders het al wisten, hebben ze vol overtuiging besloten de baby te houden. Of ze wisten het niet, en dan is de verrassing al groot genoeg. Het is niet nodig om er dan de hele tijd over te blijven praten. Hou in gedachten dat moeders zich vaak al schuldig voelen over van alles en nog wat. En hoe ze zich dan voelen over die extra chromosoom? Dat mag je zelf bedenken.

Vertel de moeder niet: "Het blijft toch je kindje hè, wat er ook gebeurt". Nee. Ze is gewoon een vier maanden oude baby die toevallig het syndroom van Down heeft. Het is niet was ze ís, het is wat ze hééft. Je zegt toch ook niet: "Ze is een kankerbaby?".

Zeg niet: "Baby's met Down doen dit, baby's met Down doen dat". 'Zij' hebben namelijk allemaal hun eigen kenmerken, hun eigen karakter, hun eigen smaak, hun eigen leven. 'Zij' verschillen onderling net zo veel als jij en je buurman.

Ik weet dat als je het zelf niet meemaakt, je er misschien niet zo veel over nadenkt. Maar woorden zeggen zo veel. Ze kunnen een troost zijn en ze kunnen je kwetsen. Dus denk er eens over na, zeker als je een dokter of verpleegkundige bent.

Eigenlijk zet ik mijn status nooit openbaar op Facebook. Maar deze keer wel. Je kan mijn verhalen lezen en delen, als je dat wilt. Want elk jaar komen er (in Frankrijk) 500 'Moeders van Louise' bij. Moeders van wie de dag kan worden verpest door dit soort woorden. Ik weet dat het niet bedoeld is om pijn te doen. Maar iedereen moet het toch gewoon eens horen.